La Bedoune (F) Blues Ma'Blues Kortrijk (14-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: La Bedoune info club: Ma'Blues Café Kortrijk (Mozaïek) © Rootsville 2024

Buiten de festival periode tracht ik toch de zondag als de wekelijkse rustdag te beschouwen. Voor eens maakte ik toch een uitzondering voor het optreden van La Bedoune in Kortrijk, zeker omdat het de eerste keer was dat dit Zuid-Franse duo in ons land was. Hiervoor was ik te gast bij Ma’Blues Café in Kortijk.

Ma staat voor 'Manuelle Vanhaverbeke', een gepassioneerde blues liefhebster die ik enkele jaren geleden heb leren kennen en die de blues aan de man brengt op geregelde tijdstippen in haar “bluescafé” in Kortrijk. Tis te zeggen, elke twee zondag van de maan.

Vandaag op bezoek 'La Bedoune' zoals ik al placht te schrijven. “Bedoune” betekent in de Arabische wereld zoveel als nomade of woestijnbewoner, hier echter betekent het “de koe” in de regio waar beiden vandaan komen, zijnde Toulouse.

Bij ons is dit duo zo goed als niet gekend maar in eigen land hebben ze al redelijk wat kilometers op hun bluesteller. Het koppel bestaat uit Cécile Perfetti (zang en bas) en haar wederhelft Greg (gitaar). Beiden verzorgen ze ook de percussie. Ze wonnen in 2019 de Franse Blues Challenge en behaalden ook de tweede op het IBC in Memphis. Er staan al drie albums op hun naam waarvan de laatste, “La Bedoune Est Mon Nom”, in 2023 werd uitgebracht. Ze brengen eigen geschreven werk, vol bezieling maar vooral vol “Frenchy Blues”. Ik was echt benieuwd.

Knappe locatie waar deze gig doorgaat en zou blijken ook een geweldige akoestiek en fantastische belichting, waarvoor een pluim aan Eric de geluids-en lichtman. Goed volgelopen met zo’n 120 man heb ik mij laten vertellen en alvast een luisterpubliek.

Na de aankondiging van Manuelle ging het duo van start met ‘Strange Sister’, song uit hun laatste cd. Cécile weet perfect Frans te vermengen met Engels, overschakelen in één vingerknip. Hoewel ze Française is, is er van een Frans accent in de verste verte geen sprake. ‘Silly Girl’ was de volgende in de rij. Knap nummer met sterke vocals en muzikaal perfect. Beide echtgenoten weten hierin elkaar perfect te vinden. ‘Mississippi Flowers’ is een aanklacht tegen de nog steeds aan de gang zijnde “onderdrukking” van de zwarte bevolking in de zuidelijke staten van de VS en is alweer een bloem van een song. Hierna volgden ‘For My Friends’ waarna Greg de akoestische bas omgorde en Cécile zich ontfermde over de ukelele voor ‘The Sunny Side Of The Street’. Ze zijn van alle markten thuis deze muzikale duizendpoten.

‘Mon Ami Jeff’ werd geschreven voor een vriend en gezongen in wat Cécile ‘Frenglish’ noemt een mengelmoes van Frans en Engels door elkaar. Ik had al een donkerbruin vermoeden dat het lied over Jeff Zima ging en dat werd mij later op de avond bevestigd. ‘Madame Tout le Monde’ werd ook alweer deels in het Engels en deels in het Frans gebracht, en eerlijk? Dat stoorde helemaal niet, integendeel het bewijs dat blues internationaal is en in alle talen kan worden gebracht. Met wat rumba blues met ‘Nom D’Un Chien’ en ‘Play The Blues’, met een geweldige sing along, werd het eerste gedeelte afgesloten. En dat was al van uitzonderlijke kwaliteit.

Na een korte pauze stelde het duo zich weer op en werd met een snerpende gitaar van Greg ‘I Don’t Wanna Miss You’ de zaal in geslingerd. ‘Living Upside Down’ gaat over Greg’s maniakale passie om constant te werken en wordt gevolgd door ‘I Don’t Care’ en ‘You Don’t Trust Me’. Man, man, man…wat klinkt dit allemaal goed en loepzuiver. Geen enkel vervelend nummer tot nog toe in de set. Dan brengt Cécile 2 songs geschreven naar aanleiding van de dood van haar vader.

Het eerst is wat melancholisch, maar het tweede, met als titel ‘T’Es Plu La’, wordt gebracht in pure New Orleans stijl en met veel ritme. Dan gaan ze over tot een Franse bewerking van Big Bill Broonzy’s ‘The Glory Of Love’ en gaat Cécile al fluitend over naar ‘Mon Coeur A Moi’ en de titeltrack van de laatste cd ‘La Bedoune Est Mon Nom’. Wat klinkt dat lekker. Bij deze was dit ook het einde van dit schitterend optreden. De aanwezigen echter, zagen het nog niet zitten om al direct huiswaarts te keren en Greg serveerde ons een vettige boogie met ‘Wondering’ en werd er afgesloten met het funky ‘Going Straight Ahead’.

Staande ovatie was het gevolg en het was meer dan verdiend. Perfect einde van een perfect concert. Ik zal misschien wat lyrisch overkomen, maar La Bedoune is grote klasse. Onvoorstelbaar dat niemand dit duo ooit naar ons land heeft gehaald. Bij deze dus een warme oproep aan concert- en festivalorganisatoren: haal deze klasbakken in huis, u zult het zich niet beklagen!!!

Marcel